Ahoj panie kapitanie!

Styl marynarski chyba nigdy nie wyjdzie z mody! Przynajmniej mojej:D
Z moich obserwacji też wynika, że jest to tak ciekawie lekki styl, który zawsze i wszędzie się sprawdza.

Sukienka powstała dawno, bo 3 lub 4 lata temu i mimo tego, że jest krawiecką tragedią (!), to bardzo ją lubię:)
Dlaczego nazywam ją tragedią?
Kiedy ją tworzyłam, to po pierwsze nie miałam żadnej maszyny poza starą neumannką, która nie posiada nawet zygzaka. Jedyną opcją jaką mogłam wybrać, to regulowanie gęstości ściegu. A to ci przywilej;)
A dodatkowo pamiętam, a raczej zauważyłam jak prułam ostatnio ramiączka, że ta maszyna była wtedy zepsuta! Nie podciągała mi materiału, przez co szycie było męczące, ponieważ materiał musiałam sama mocno ciągnąć, bo w innym wypadku ścieg był bardzo drobny.
A po drugie: wtedy wychodziłam też z założenia, za co mama mnie strasznie ganiła, że nikt mi pod kiecę nie zagląda i wykończenie miałam głęboko w nosie. Ta sukienka jest tego dowodem.
Teraz, kiedy jest to już dla mnie bardzo ważne, zaglądam do środka sukienki i za każdym razem jestem tak samo bardzo przerażona;) Nitki wiszą, strzępy niewykończone... Ech... lubię ją, bo jest ładna, ale uszyję sobie taką samą, jednak tak ją wykończę, że będę mogła nosić ją na lewej stronie! :D
Ach, co jeszcze jest ważne! Kieca w ani milimetrze nie widziała formy krawieckiej! Trójkąty na biuście, to jest kawałki materiału z zaszewkami i sprawdzanie czy już nie odstaje:)
No ale co, jak się tak patrzy to najgorzej nie jest!

A tak w ogóle, to fajne są te wypoczynki skrzynkowe na wrocławskim ryneczku...:)